Człowiek jest bezsprzecznie elementem przyrody. Pod niektórymi kątami może nad nią panować, niemniej jednak w żadnym wypadku nie będzie w stanie wystąpić poza nią. Z tej świadomości bierze się człowieczy szacunek dla natury, który przez wieki przyjmował wielorakie postaci. Jedną z nich wydaje się umieszczanie motywów od roślin i zwierzęcych w wytworach sztuki.

Najwspanialsza księga, jaką znał świat, inaczej Pismo święte, mieści tak wiele odnośników do zwierząt, iż doczekała się różnorodnych studiów ujmujących bestiarium z Biblii. Z najbardziej wyrazistych wzorców wystarczy wyliczyć owcę, która w samej Ewangelii widnieje niejednokrotnie jako symbol pokornego wiernego. Również antyczna twórczość artystyczna antycznego Rzymu, daleka przecież od judaizmu czy chrześcijaństwa, eksploatuje motyw zwierzęcy – samicy wilka żywiącej fundatorów metropolii Rzym, Romulusa i Remusa. W antycznej Grecji wielką różnorodność zwierząt wyśledzić możemy w opowieściach mitologicznych i – co się z tym wiąże – we wszelkich owocach sztuk plastycznych, np. w grupie byka farnezyjskiego. Zwierzęta były wszak tym, co artyści widzieli każdego dnia wokół siebie, badali ich zwyczaje i zachowania, a w konsekwencji mogli konfrontować je z cechami ludzkimi.

Powyższa możliwość była wykorzystywana przez mnóstwo twórców wszystkich epok. Choćby słynny polski liryk Ignacy Krasicki w mnogich bajkach opierał się na wzorcach dotyczących zwierząt. Rymując o ptakach w klatce czy też kruku i lisie, sporządził morały w ogóle do zwierząt nie przystające. Dodatkowo w bajkach dumy narodowej Adama Mickiewicza możemy znaleźć bestie, chociaż w innym zakresie niż u Krasickiego. Generalnie klechdy oraz opowieści pełne są postaci ze świata zwierząt. Nie tylko nasi mistrzowie pióra w taki sposób budowali swoje utwory. Wspomnieć wystarczy chociażby Jean’a de La Fontaine’a.

Zwierzęta to popularny motyw w każdej dziedzinie sztuki

Popularne są podobnie teksty, w których zwierzęta znajdują się centralnymi bohaterami, jednak nie reprezentują stricte cech ludzkich, nie są metaforami. Przykładowo powszechnie znana powieść „Lassie, wróć” czy, z innej beczki, „Biały Kieł” albo „Konik Garbusek”. Możemy wyliczyć pełny szereg opowiadań, w jakich zwierzęta współwystępują jako przyjaciele lub podwładni ludzi i reprezentują wyłącznie same siebie. Do takowych publikacji zaliczają się np. „Czarownice z Eastwick”, opowieść „Pieśni lodu i ognia” czy sztandarowe polskie „W pustyni i w puszczy”.

Zwierząt możemy szukać w każdej sferze sztuki. Szerokim miejscem do analizowania owego przedmiotu wydaje się ewidentnie malarstwo. Każdy zaintrygowany odkryje w tym miejscu całe mnóstwo dowodów na to, tak dalece świat zwierząt przenika świat człowieka.